Zapraszamy na wernisaż Retrospektywa

Wystawa jest częścią projektu Elbląg konceptualny dofinansowanego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Gminy Miasto Elbląg. Wernisaż odbędzie się w czwartek 2 grudnia 2010 o godzinie 18.00. Prace będzie można oglądać do 9 grudnia.

Wejście do Krypty przez teren Galerii EL bramą północną od ul. Wałowej.

Serdecznie zapraszamy!

Barbara Kozłowska urodziła się w 1940 roku w Tarnobrzegu. Od 1950 roku żyła i pracowała we Wrocławiu, gdzie ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych. Uczestniczka IV Biennale Form Przestrzennych Zjazd Marzycieli zorganizowanego w Elblągu w 1971 roku przez Galerię EL. Jedna z najbardziej reprezentatywnych postaci wrocławskiej awangardy. Zmarła we Wrocławiu w 2008 roku.

Choć była z wykształcenia malarką, w pierwszej fazie twórczości zajęły ją problemy przestrzenne i to zarówno w ukierunkowaniu na odczucia wielkich, globalnych relacji (z tego punktu widzenia za „przebudzenie” uznała swój pobyt nad Bajkałem w 1967 roku) jak i w konkretach barwnych rzeźb. Jakby połączeniem tych idei stały się jej efemeryczne dzieła projektowane w różnych miejscach na świecie, a zrealizowane tylko w kilku punktach Europy i USA w ramach „kosmicznego” projektu manifestującej się w czasie i przestrzeni „Linii granicznej”, oznaczonej inicjacyjnie w 1970 roku na plaży w Łazach jako linia stożków usypanych z piasku z dodatkiem kolorowych pigmentów. To ideowe otwarcie na świat, rejestrowane wykresami, przeźroczami i zdjęciami uznane zostało za wczesny w naszej sztuce przejaw konceptualizmu. W latach: 1972 do 1982 czyni Kozłowska ze swej pracowni alternatywną „Galerię Babel” – miejsce szczególnych ekspozycji i sporów o sztukę. I jest w tych działaniach wybitnie niekomercyjna oraz niepodległa wobec PRL-owskich instytucji.

W jej pracowni krystalizują się idee dokumentów czy indeksów „sztuki pojęciowej”, jak i różne przejawy nawiązań do całej przestrzeni galeryjnej roboczo określanych wówczas nazwą „environments", lecz w swojej wymienialności obiektów będących w pełni już instalacjami. W stanie wojennym i tuż po nim, wraz ze swym mężem Zbigniewem Makarewiczem, artystka jest zaangażowana w działalność kultury niezależnej i wystawia jedynie w miejscach autorskich lub czynnych w obrębie drugiego obiegu.

Specjalne miejsce w jej twórczości zajmują z jednej strony różne konceptualne próby konkretyzacji pojęć i matematycznych przekształceń, a z drugiej notacje egzystencjalne. Imaginatywnie użyte banalne obiekty (zwykłe kartki papieru, kostki pumeksowe, plastikowe butelki, zestawy belek, płyty paździerzowe) stawały się załącznikami do rozbudowania tych znaczeń, których w owych przedmiotach nie było, a które uruchamiała sama instalacja. Poza licznymi mikrointerwencjami łączącymi aranżacje przestrzenne i ich zmiany z udziałem widzów, artystka zaprezentowała dziesięć rozbudowanych performances. (...)

W 1991 roku w katalogu w galerii labirynt w Lublinie, opisywała swój paradoks widzenia rzeczywistości „zawsze w opozycji do siebie” i to, że „kiedy zrobi obrót, jej rzeczywistość jest w opozycji do niej”. Dlatego postawiła sobie postulat tworzenia sztuki będącej rzeczywistością jej samej, a nie tej, którą ona „napotyka naprzeciwko siebie”. Można stwierdzić, że w swych poszukiwaniach tezę tę w dużej mierze realizowała.